bevroren ziel

waarom ik zo ineens
zo diep bedroefd
in het donker van een koude avond
in dikke deken ingerold
verwarming gloeiend hoog
toch maar niet warm kan worden

een vraag die-in mijzelf gekeerd
en uit het lood geslagen
omhoog borrelt in sombere gedachten
waar onmiskenbare waarheid
te groot om te bevatten
zich nestelt in spelonken van mijn ziel

die het pulseren van het bloed
onachtzaam ruw verijdelt
in eenzaamheid bevriest
de vrede wreed verstoord
besef ik dat dit ijzig lot
mij niet alleen behoort

zoveel werelden in mij

er wonen zoveel werelden in mij

in elke vezel van mijn lijf

schuilt leven van milliarden jaren

en weten van milleniums

bevroren in de tijd

naar verre vreemde oorden

voeren mijn dromen mij

waar lang vervlogen levens

bij t blaffen van de maan

ontwaken uit hun eeuwigheid

fladderende trekvogel

fladderende trekvogel

het is te laat

probeer niet meer te vluchten

de kooi is te rond

ze was je eigen keuze

en de deuren zijn hermetisch gesloten

het zijn de tralies van jaren die je binden

van verdriet geluk van hoop en van liefde

pas op je poten

je vleugels zijn al gebroken

van het wild weg willen vliegen

t is te laat

je tralies neem je altijd met je mee

gesterkt door ales wat je bindt

aan je zwarte kooi

berust

en schilder

al je tralies wit

voor de drie jarige sarah

als jij er niet was
met je ronde eis mondje
met je guitige vraag oogjes
met je - trek naar een andere tijd- handjes

als jij me niet nodig had
met je kleine verdrietjes
met je kleine pleziertjes
en je -dribbel drabbel val om beentjes

als jij er niet was mijn kleine meid
in deze verzengende wir war tijd
dan duurden mijn dagen
een eeuwigheid

sinds jij er niet meer bent

nooit was je er zo duidelijk

als nu je niet meer bent

nu - de anders drukke - telefoon

zwijgt als het graf

de thuiszorg niet meer belt

de dokter evenmin

nu je zeep niet meer opraakt

of je speciale kaas

geen batterijtjes voor je hoortoestel

geen zakdoeken of ondergoed

geen weekend meer bij jou

of jij bij mij in huis

ik mis je in de dingen die we deelden

en die ik nog steeds delen wil

de momenten van geluk

maar ook wat anders had gekund

je verjaardag binnenkort

de kerst die we altijd samen vierden

je uitgesproken mening

je ontroering en je ijdelheid

mijn stilgeworden leventje

spreekt in wel duizend talen

van jou aanwezigheid

sinds jij er niet meer bent

ben je er meer dan ooit

gekooide vogel

melancholisch afscheid van oud
dat - veel tekort -
mij niet genoeg geboden heeft

gevangen in tijd ben ik
gekooide wilde vogel lijk je
sprak mijn moeder

jouw bevrijden is mijn hartewens
maar ik weet niet hoe
bang als ik ben dat wij niet kunnen vliegen

en nu ik macht bezit in eigen kooi
kreun ik - vlieg dan ......kom - vlieg dan...
ik kan niet vliegen mamma

vanachter dikke tralies
smeek ik meeuw om raad
zij huilt regen

en neemt een duikvlucht
naar de diepte van haar ziel
om ver buiten grenzen van tijd

waar leegte ruimte wordt
vrij te zijn
ik weet precies wat ze bedoelt

als ze zo huilt
die langerekte toon
die op het einde naar de afgrond daalt

twee woorden

meisje toch
zegt mijn vader
twee woorden met omfloerste stem
uit ruwe bolsterkeel

zacht zalvende
traan bevrijdende
porseleintere twee woorden
raken diepe pijn

van ons verlies
meisje toch
zegt mijn vader
twee woorden maar

zo zal het hierna
nooit meer zijn