maandag ochtend blues

op maandagmorgen haast ik mij
door kille koude straten
een verdwaalde meeuw scheert laag voorbij
duikt op een plastic bakje friet

met een hoofd als een vergieten
en een hart vol gaten
loop ik door en door en door
die kille koude straten

marije, 13-04-2004

in een moederschoot

fragiel
een enkel ijskristalletje
kwetsbaar
klaproos in wervelstorm
vlucht ik angstig
in ronde hoeken

steeds op het nippertje
weg van gehaaste voeten
die alfabetisch
lexicografisch
bestuurd door een computerziel
mijn voelen

in punten vertalen
waardoor mijn kwetsbaarheid
onder de hardheid
van hun zolen
zo groot wordt
dat ik alleen nog maar kan leven

in een moederschoot

marije, 24-03-2004

een mensbeeld zo verschraald

waar was ik toen de dollar mij de macht ontnam
en slinks en sluw tot koning werd gekroond
waar was ik toen emotie werd gehoond
materie in de plaats van mededogen kwam

waar was ik toen - een mensbeeld zo verschraald
in naam des konings dood en verderf ging zaaien
moraal hoog in het vaandel ging verdraaien
en liefde grondig door het slijk gehaald

met bloed besmeurd van angst doordrenkt
en voortgedreven
mij tot op het bot zo heeft gekleurd
dat ik mijzelf heb weggegeven

nu ben ik angst en ook myserie
ben ik van mijzelf gevlucht
en de God van de materie
verspreidt een weeë lijkenlucht

Marije, 01-04-2004

door gespreide vingers

als los zand door gespreide vingers
ontglipt mijn leven telkens weer
zoals ik gisteren nog hoopte
zo kan ik het niet meer

mijn ziel zo overhoop gesmeten
zo uit mijn lichaam weggerukt
zoals ik gisteren nog liefhad
ga ik nu onder pijn gebukt

mijn lijf verteerd door smeulend vuur
vol littekens en wonden
waar ik gisteren nog trots op was
dat is nu zo geschonden...

marije, 01-04-2004

ik wil

lieve fee van de vervulling
trek je toverstafje aan
want ik doe je een onthulling
ik wil de zon en ook de maan

ik wil sijpelend van regen
dansend naar de hemel rijken
ik wil op een zeemeeuw lijken
wil op golven voortbewegen

ik wil zilte zwoele zanden
aan een eindeloze zee
ik wil blote voeten stranden
en ik wil mijn hondje mee

ik wil vuur en water temmen
vliegen als een leeuwerik
de orkanen overstemmen
in een eeuwig ogenblik

ik wil beboterd en besuikerd
ik wil gewiegd door zachte wind
ik wil omarmd en vastgehouden
ik wil bewonderd en bemind

ik wil madeliefjes zingen
en ze dragen naar de zee
wil mezelf met jou omringen
en ik wil mijn hondje mee

Schrijver: marije, 03-04-2004

parapluloze hoofden

honderd duizend leugens
regenen zonder waarschuwing
over paraplu loze hoofden

hun vervuilde vergiftigde water
slaat stinkend de naakte waarheid
in bodemloze putten

en nooit genoeg hebbend
luisteren lichamen
naar loze beloften

over zielloze gouden kalveren
honderd duizend lege leugens
kunnen putten niet dempen

zelfs niet nu het verdronken kalf
gevonden is

marije, 24-06-2005

clowns

achter maskers van weemoed
spelen clowns
mijn waarheid in eenzaam spel
ontroerend ontwapenend echt

deinen ze mee
op golven van vreugde en verdriet
spelen ontmenselijking
menselijk acceptabel
roeren in de likkepot van mijn emoties

ontroerend ontwapenend echt
ontmaskerend en spiegelend
leven zij op grote voet
halen dikke rode neuzen op

voor mijn diepste zieleroerselen
ontroerend
ontwapenend echt
relativeren zij mijn bestaan...

marije, 24-06-2005

Saint Louis

het - in zand - gespreide lichaam
draait haar handpalmen
in een groet naar de afrikaanse zon

brullend slaan woest wilde golven
hun lied van verlangen op de kust
getemd water waaiert uiteen

likt gretig het gestrekte lichaam
onder afrikaanse zon
tussen zee en rivier

raakt het teder aan
neemt het woest in bezit
lanque de barbarie !

de begrenzing verdwijnt
ik ben het zand en de zee
water komt en trekt zich terug

en ik laat mij vervoeren
tot een samensmelting
een orgasme van eb en van vloed

Schrijver: marije, 27-07-2005

waar ze niet is

de wind waait
zoelig zacht
langs mijn
gezichten
en droogt
het zoute spoor
van ongeloof
stil dragen wij haar
naar de plaats
waar zij zal zijn
en toch niet is

Marije, 25-01-2006

golven

gloedvol- vurig warme nachten
dagen van vervuld geluk
beukt de woeste wilde zee
op dijken van het bange wachten

angstig wilde hoopgedachten
turbulentie in mijn lijf
golven die mij overspoelen
die mij eens in doodsnood brachten

verwarren nu mijn angstig hart
ijzig koude noordewinden
kruipen door mijn botten heen
waardoor de eb de vloed verwart

Marije, 21-12-2006

nacht vliegeraar

piloot in de nacht van blinde duisternis
gedreven door onbestemd verlangen
op vleugels van verwachting
navigeer je door oneindige ruimte

gedragen door het ritme van de wind
die het lied van liefde zingt
zweefvlieger je vol vertrouwen
zachtjes mijn armen tegemoet

Marije, 14-10-2007

vervoering

jouw handen overal

beroeren buik en dijen
zij strelen vragen schenken
vervoeren bovenal

jouw ogen vlammen vuren
hartstocht en tederheid
verdrink je in de mijne
minuten worden uren

en tijd wordt eeuwigheid


marije 15-10-2007

nu vlieg ik weer

de moede schreden uit een droeve herfst
mijn thuis geworden
zij dienen mij niet meer

nu open ik een nieuwe dag
op vleugels van vertrouwen
nu vlieg ik weer

mijn blindheid zet nu koers
naar onbekende rijken
een witte duif stijgt op

naar hoorn des overvloeds
en rijkdom van een volle zomer
nu vlieg ik weer

marije, 20-10-2007

ontwaakt

O wereld van het licht
mijn angsten en mijn hoop
mijn brandende verlangen
doorbreekt de bliksemschicht

op het ritme van mijn hart
voel ik het leven kloppen
de geuren en de kleuren
mijn denken is ontward

mijn zinnen nu ontwaakt
zal ik alleen maar zijn
ik hoef nog slechts te leven
zo door het licht geraakt

in zachte wind

er lag toch die belofte van vervulling
van warme liefde vrijen overvloed
in het fluisteren van de wind
die lieve zachte wilde woeste
lieve zoete wervelwind

jouw lijflijke onthulling
voerde mij op haar stromen mee
ik werd weer vrouw en ook weer kind
in lieve zachte wilde woeste
lieve zoete wervelwind

de wind zwol traag naar zoete pijn
verdween dan in orkanen
er was toch die belofte van vervulling
waarom moet daar dicht voor
dan altijd weer een orkanisch einde zijn....

marije, 24-10-2007

betovering

lied van mijn ziel neem mij mee
naar ongekende oorden
waar kristal van ijle stem
ragfijne zilveren draden spint
tot zuivere akkoorden

waarlangs ik naar beneden glijd
als ongekunsteld kind
in ongekende werelden
van geuren klank en kleuren
betovering van leven vind

marije, 25-10-2007

vijf voor twaalf

toen je me vroeg wat liefde is
heb ik in mijn ziel gezocht
waar zoveel pijn begraven ligt
dat ik mijzelf verkocht

toen je me vroeg wat vrijheid is
heb ik huilend in mijn hart gekeken
de poorten naar mijn eigenheid
zijn onder druk bezweken

toen je me vroeg hoe laat het is
had ik het antwoord klaar
't is vijf voor twaalf
gelukkig vijf voor twaalf nog maar.

marije, 29-10-2007

mamma afrika

meanderende lokroep van rode aarde
ontsproten uit jouw schoot
land van wanhoop en van hoop
onder medogenloze zon
ben ik de mankepoot

die struikelend en dansend
naar ebbenhouten
heupvleiende geoliede vrouwen
haar melkwitte stijfgeslagen lichaam
in stinkende stoffige stad de ruimte laat

terwijl sabar en djembee onbehouwen
opzwepend ritme naar de hemel slaan
talibee aalmoezen bedelen in leeg conserveblik
overwinteren klapwiekende pelikanen
in achterliggende mangrovenen

en over 't glijerige slik
glijdt laag water dieper en overtuigender

tot het uiteindelijk uitmondt in de zee...

even maar

de lucht ademt onrust
en maakt lange uren
zwenkt tussen dag en nacht
ademt haat en liefde

braakt oorlog - fluistert vrede
eindeloos zoekt zij balans
tussen een en ander
tegenstellingen binnen en buiten

zingt zij de dag en fluistert nacht
wervelend tussen licht en duister
wordt zij vanuit haar midden harmonie
herrijst zij even maar

als vuurvogel en adelaar
is zij een ogenblik totale vrede
zucht zij van verlichting
even maar

marije, 15-12-2007

lied van verlangen

laat me in de holte van jouw oksel
voorbij de voorttikkende tijd
eenheid en versmelting voelen
in vastberaden eeuwigheid

laat me tasten in het duister
elke liefgeworden plek
kus met ingehouden adem
zacht het kuiltje in mijn nek

laat me ruiken al jouw geuren
offer van immens formaat
even nog alleen met jou zijn
in stilte die de storm verslaat

laat me nog een keer in de waan zijn
van niets dan enkel jij en ik
lieg desnoods maar laat ons een zijn
alleen nog maar dit ogenblik

marije, 26-12-2007

volverwachtingskind

volverwachtingskind in streeppyjama
steken transparant grijze haren
als monument van slapeloze nacht
in jonge vlegeljaren
rechtovereind de wereld in

grote handen op het feestversierde kleed
blauw geaderd kwetsbaar haast
getuigen tegenstrijdig streven
mijmer ik verdwaasd
gravend in herinnering

zoals je daar vertederend
een gretig levend kind
verhalend over vroege heldendaden
de aandacht aan je bindt
herken ik haast niet meerde vader die je was

maar zoals jij na al die jaren
verwondering in leven brengt
soms angstig dan weer blij
daarin herken ik wel
het kleine kind in mij...

marije, 30-12-2007

delete

ontelbare lege eenzamen
repeteren holle geprogrammeerde zinnen
lokomotiefstomend razen ze door je hart
houden je gevangen in tijd
tjoekesjoek tjoekesjoek en dan sneller

tjoekesjoek tjoekesjoek

en nog sneller tjoekesjoek tjoekesjoek tjoekesjoek
je zou willen schreeuwen delete!
niets helpt tegen time control
tjoekesjoek tjoekesjoek tjoekesjoek

en dan sneller en sneller en sneller

tjoekesjoek tjoekesjoek tjoekesjoek
help…roep ik nog net boven het moeras

maar zo
zijn wij niet geprogrammeerd

marije, 14-01-2008

gekooide vogel

melancholisch afscheid van oud
dat veel tekort mij niet genoeg gegeven heeft
gevangen in de tijd ben ik
gekooide wilde vogel lijk je sprak mijn moeder
jou bevrijden is mijn hartewens

maar ik weet niet hoe
angstig als ik ben dat wij niet kunnen vliegen
machtig in eigen kooi nu kreun ik
vlieg dan…….
ik kan niet vliegen mamma

vanachter dichte tralies smeek ik meeuw om raad
zij huilt regen
en neemt een duikvlucht naar de diepte van haar ziel
om ver buiten grenzen van tijd
waar leegte ruimte wordt

vrij te zijn
ik weet precies wat zij bedoelt als ze zo huilt
die langgerekte toon
die op het einde naar de afgrond daalt
zo ver wil ik ook vliegen...

marije, 01-01-2008

ik wil de zon weer zien

ik vind geen woorden meer
voor het brandende verlangen
van het vurig hart
dat zeeën overstemt
en bergen tart

ik weet de weg niet meer
naar hoop en naar geduld
ik wil de zon weer zien en
knoppen doen ontluiken
in kleuren en in geuren
wil ik het leven ruiken.

in wervelend genot
en vurig minnespel
ontstuimig met jou zijn
tot ver voorbij de einder
van de evennachtslijn.

marije, 13-01-2008

twee woorden

meisje toch

zegt mijn vader

twee woorden met omfloerste stem

uit ruwe bolsterkeel

zacht zalvende

traanbevrijdende

porseleintere twee woorden

raken diepe pijn van ons verlies

meisje toch zegt mijn vader

twee woorden maar

zo zal het hierna

nooit meer zijn...