melancholisch afscheid van oud
dat veel tekort mij niet genoeg gegeven heeft
gevangen in de tijd ben ik
gekooide wilde vogel lijk je sprak mijn moeder
jou bevrijden is mijn hartewens
maar ik weet niet hoe
angstig als ik ben dat wij niet kunnen vliegen
machtig in eigen kooi nu kreun ik
vlieg dan…….
ik kan niet vliegen mamma
vanachter dichte tralies smeek ik meeuw om raad
zij huilt regen
en neemt een duikvlucht naar de diepte van haar ziel
om ver buiten grenzen van tijd
waar leegte ruimte wordt
vrij te zijn
ik weet precies wat zij bedoelt als ze zo huilt
die langgerekte toon
die op het einde naar de afgrond daalt
zo ver wil ik ook vliegen...
marije, 01-01-2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten