gekooide vogel

melancholisch afscheid van oud
dat - veel tekort -
mij niet genoeg geboden heeft

gevangen in tijd ben ik
gekooide wilde vogel lijk je
sprak mijn moeder

jouw bevrijden is mijn hartewens
maar ik weet niet hoe
bang als ik ben dat wij niet kunnen vliegen

en nu ik macht bezit in eigen kooi
kreun ik - vlieg dan ......kom - vlieg dan...
ik kan niet vliegen mamma

vanachter dikke tralies
smeek ik meeuw om raad
zij huilt regen

en neemt een duikvlucht
naar de diepte van haar ziel
om ver buiten grenzen van tijd

waar leegte ruimte wordt
vrij te zijn
ik weet precies wat ze bedoelt

als ze zo huilt
die langerekte toon
die op het einde naar de afgrond daalt

twee woorden

meisje toch
zegt mijn vader
twee woorden met omfloerste stem
uit ruwe bolsterkeel

zacht zalvende
traan bevrijdende
porseleintere twee woorden
raken diepe pijn

van ons verlies
meisje toch
zegt mijn vader
twee woorden maar

zo zal het hierna
nooit meer zijn