melancholisch afscheid van oud
dat - veel tekort -
mij niet genoeg geboden heeft
gevangen in tijd ben ik
gekooide wilde vogel lijk je
sprak mijn moeder
jouw bevrijden is mijn hartewens
maar ik weet niet hoe
bang als ik ben dat wij niet kunnen vliegen
en nu ik macht bezit in eigen kooi
kreun ik - vlieg dan ......kom - vlieg dan...
ik kan niet vliegen mamma
vanachter dikke tralies
smeek ik meeuw om raad
zij huilt regen
en neemt een duikvlucht
naar de diepte van haar ziel
om ver buiten grenzen van tijd
waar leegte ruimte wordt
vrij te zijn
ik weet precies wat ze bedoelt
als ze zo huilt
die langerekte toon
die op het einde naar de afgrond daalt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten