meanderende lokroep van rode aarde
ontsproten uit jouw schoot
land van wanhoop en van hoop
onder medogenloze zon
ben ik de mankepoot
die struikelend en dansend
naar ebbenhouten
heupvleiende geoliede vrouwen
haar melkwitte stijfgeslagen lichaam
in stinkende stoffige stad de ruimte laat
terwijl sabar en djembee onbehouwen
opzwepend ritme naar de hemel slaan
talibee aalmoezen bedelen in leeg conserveblik
overwinteren klapwiekende pelikanen
in achterliggende mangrovenen
en over 't glijerige slik
glijdt laag water dieper en overtuigender
tot het uiteindelijk uitmondt in de zee...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten