fladderende trekvogel
het is te laat
probeer niet meer te vluchten
de kooi is te rond
ze was je eigen keuze
en de deuren zijn hermetisch gesloten
het zijn de tralies van jaren die je binden
van verdriet geluk van hoop en van liefde
pas op je poten
je vleugels zijn al gebroken
van het wild weg willen vliegen
t is te laat
je tralies neem je altijd met je mee
gesterkt door ales wat je bindt
aan je zwarte kooi
berust
en schilder
al je tralies wit
1 opmerking:
Jammer als vleugels gebroken zijn en dit heb je uniek verwoordt.
Jouw woorden raken me!
Een reactie posten